İSTANBUL’DA BİR İŞ YERİNDE YÜZLERCE YABANİ HAYVAN BOYNUZU İLE TARİHİ ESER ELE GEÇİRİLDİ
OSMANİYELİ KÜÇÜKBAŞ HAYVAN ÜRETİCİSİ OSMAN SARI: “GEÇEN SENEYE KADAR YÖNETİM EDİYORDUK. LAKİN BUNDAN SONRA BIRAKMAK ZORUNDA KALACAĞIZ”
BURHAN DEMİRCİOĞLU
Osmaniye’de, küçükbaş hayvan yetiştiricisi Osman Sarı, “Bizim en büyük külfetimiz pahalılık. Hayvanlarıma daha yem alamadım. Arpa alamadım, samanı aldım yaz döneminde lakin arpa alamadım, küspe alamadım, süt yemi alamadım. Orman, hayvanları kâfi halde beslemiyor, yem vermek zorundayız. Geçen seneye kadar güzel kötü yönetim ediyorduk. Fakat bundan sonra hayvancılığı bırakmak zorunda kalacağız, çünkü yönetim etmek zorlaştı” dedi.
Osmaniye’nin merkeze bağlı Kırmacılı köyü kırsalında ailesiyle birlikte küçükbaş hayvan besleyen Osman Sarı, artan maliyetlerden ötürü 55 yıldır yaptığı dede mesleğini bırakma noktasına geldiğini söz etti. Osman Sarı şunları söyledi:
“Hayvancılıkla meşgulüm, yetiştirici formunda. 400-500 tane hayvanım var, 12 baş nüfus buna bağlı. Birkaç ailemiz, köydeki konutumuzda kalıyor. 8 kişi bu hayvanla meşgulüz. 24 saat 12 ay… Git gel yaylalara, kışlalarda bununla vakit kıymetlendiriyoruz. Bu, dede mesleğimiz bizim. Yörükler olarak dedemin hayvancılık yaptığına ulaşmadım. Lakin ben 10 yaşından itibaren 15 keçi ile bugüne kadar 55 yıldan beri çobanım. Hala uğraşıyorum fakat koşullar öncekinden farklı. Hayvanlarımızın yemleri değerlendi. Dikim alanları nedeniyle külfet yaşıyoruz. Otlaklarımız daraldı. Yaylalar geniş fakat önemli olan bunun 6 ay kışlık yerlerimizde düşüncedeyiz.
“ALDIĞIMIZ VERDİĞİMİZİ KARŞILAMIYOR”
Yem değerlendi, her şey değerlendi, gelirimiz masrafımızı karşılamıyor. Bir dönemlik 2 ay boyunca yaylada, sütten faydalanıyoruz. Peynir yapıp, taze peyniri onu katladık. Geçen sene 40 liraydı bu sene 80 liraya verdik. Üretim olarak 100 tane, 500 hayvanda 100 tane erkek oğlak satabiliyoruz. Bunu da kıymetlendiriyoruz. Ancak bizim yıllık kurallarımıza uygun gelmiyor.
Geçen seneye kadar karşılama oluyordu. Lakin bu sene için karşılamadı. Biz bu çadır hayatında bütün kullandığımız yiyecek, içecek; kullandığımız gereç dahi dışarıdan aldığımız için… Elli çeşit materyal alıyorsak, biz beş çeşit gereç bunun karşısında satabiliyoruz. Et, süt, yoğurt, peynir vesaire. Oburunu dışarıdan aldığımız için aldığımızı verdiğimiz karşılamıyor.
“ZORUNLU BIRAKACAĞIZ”
Bu sene, pahalılık… Bizim en büyük problemimiz pahalılık. Hayvanlarıma daha yem alamadım. Arpa alamadım, samanı aldım yaz döneminde ancak arpa alamadım, küspe alamadım, süt yemi alamadım. Artık biz ormandan faydalanıyoruz. Fakat orman, hayvanları kâfi halde beslemiyor, yem vermek zorundayız. Artık kaideler bize uygun olmadığı münasebetiyle geçen seneye kadar âlâ kötü yönetim ediyorduk. Lakin bundan sonra hayvancılığı bırakma zorunda kalacağız, çünkü yönetim etmek zorlaştı. Benim 4-5 tane çalışacak çocuklarım var sanatı yok bunlar tarım yerinde yevmiye, ‘benim işe gelir misin’ diye bunu beklemek zorunda kalacak. Bu da bize uygun olmaz. Hayvancılığı bırakmak zorunda kalacağız, isteyerek değil. Benim dede mesleğim severek yapıyorum. Ancak kaideler bize uygun değil. Bir yolun gideceği yer vardır yolun önü çıkmadığında geri döneceğiz.”
