Rahmi Aşkın Türeli: “Türkiye’nin İhtiyacı Olan Daha Çok Demokrasi, Daha Çok Adalettir”
ÇAMBÜKÜ’NDE KÖYLÜLERİN, MERA ALANINA YAPILACAK ORGANİZE SANAYİ BÖLGESİNE REAKSİYONU SÜRÜYOR: “DEVLET, BİZİ TOPRAĞIN ALTINA GÖMDÜ, BIRAKTI”
GENÇAĞA KARAFAZLI
Amasya’nın Taşova ilçesine bağlı Çambükü’nde köylülerin, mera alanlarına organize sanayi bölgesi yapılmasına yönelik yansıları 55. gününde de devam etti. Çambükülü bir bayan, daha önce hayvanları için yonca ektiği araziyi göstererek, “Hayvanlarımızın yiyeceğini böyle yerlere gömdüler. İşte kökü de kalmadı, kolu da kalmadı, hiçbir şeyi kalmadı. Çambükü’nde dikili bir ağaç kalmadı. Nereye gideceğiz bilmiyorum ben. Geçimimizi ne ile sağlayacağız, onu düşünüyoruz. Devlet geldi, bizi toprağın altına gömdü, bıraktı. Canımızla birlikte gömdü bizi, meyvemizle gömdü bizi. Biz ne yapacağız? Bize bir imkan göstersinler. Çoluğumuzun çocuğumuzun rızkını yerlere gömdüler” dedi.
Amasya’nın Taşova ilçesine bağlı Çambükü’nde köylülerin, mera alanlarına cebri istimlak ile organize sanayi bölgesi yapılmasına yönelik reaksiyonları sürüyor. Daha önceden mısır ve yonca ektiği toprakta konuşan Çambükülü bayan bir yurttaş, köyde yaşananlara şöyle reaksiyon gösterdi:
“ÇOLUĞUMUZUN ÇOCUĞUMUZUN RIZKINI YERLE YEKSAN ETTİLER”
“Tarlalarımızı bu hale getirdiler. Devlet büyüklerimiz duysun; meyvesini toplayacağımız yerde odununu topluyoruz. Odununu da toplayamadık. Bir dikili ağacımız, bir dikili taşımız kalmadı bir yerde. Çoluğumuzun çocuğumuzu rızkını yerle yeksan ettiler, gömdüler yerlere. Meyvesini dahi alamadık, odununu da alamadık. Bizi duysun devlet büyüklerimiz, Türkiye duysun bizi. Tarım Bakanı’na sesleniyorum, duysun bizi; hiçbir imkanımız kalmadı artık.
“HAYVANLARIMIZIN YİYECEĞİNİ TAŞLARIN, TOPRAKLARIN ALTINA GÖMDÜLER”
Böyle doldurdular her tarafın kumunu, yonca tarlamıza, mısır tarlamıza doldurdular. Tarlamızı hasat etmeye fırsat bırakmadılar. Ne yapacağımızı biz bilmiyoruz artık, hiçbir imkanımız kalmadı. Bizi Müslüman beşerler duysun, imkanımız kalmadı. 600 baş hayvanın yiyeceğini böyle yerlere gömdüler. Biz ne yapacağız? Devlet liderlerine sesleniyorum. Bizim hayvanlarımızın yiyeceğini taşların, toprakların altına gömdüler. Askeri de bize kışkırttılar. O askerleri biz yetiştirdik. O devlete biz yolladık o askerleri, askerlerle bize savaş yaptırıyorlar. 60 yaşındayım ben, askerle savaşabilir miyim? Asker beni itti kaktı, gitti.
“ÇAMBÜKÜ’NDE DİKİLİ AĞAÇ KALMADI”
İmkanım yok benim. 600 baş hayvan, kuzusuyla birlikte bölüme gidiyor artık. 60 tane büyük baş, buzağıyla beraber… Bakamıyoruz daha, imkanımız kalmadı. Yem alamıyoruz, yiyeceğini de yerlere gömdüler, mecbur kısma göndereceğiz. Burası yonca tarlasıydı, yoncamızı biçmeye fırsat vermediler. 600 yüz baş koyunu karnında kuzusuyla, 60 tane de büyükbaşı karnında buzağıyla kaybedeceğiz, daha ne yapalım? Bir şey takım biçmeye yerimiz kalmadı. Dikili taşımızı da yıktılar, askeri bizim önümüze diktiler. Biz askerle savaşmıyoruz, bizim de askerimiz var. Askerle bizi savaş yapmaya mecbur bıraktılar. Biz de askerle baş edemiyoruz aslında. Hayvanlarımızın yiyeceğini böyle yerlere gömdüler. İşte kökü de kalmadı, kısmı da kalmadı, hiçbir şeyi kalmadı. Çambükü’nde dikili bir ağaç kalmadı.
“DEVLET, BİZİ TOPRAĞIN ALTINA GÖMDÜ, BIRAKTI”
Nereye gideceğiz bilmiyorum ben. Geçimimizi ne ile sağlayacağız, onu düşünüyoruz. Bizim koltuğumuz yok, sandalyemiz yok oturmaya. Biz, ellerimizle çalışıyorduk. Biz mutluyduk çalışmaktan, tarlada çalışmaktan mutluyduk. Devlet geldi, bizi toprağın altına gömdü, bıraktı. Canımızla birlikte gömdü bizi, meyvemizle gömdü bizi. Biz ne yapacağız? Bize bir imkan göstersinler. Çoluğumuzun çocuğumuzun rızkını yerlere gömdüler. Gülüşerek yaptılar bunu, bize karşı da gülüştüler.”
